مانتره امسال برگزار شد.شاید غریبانه تر از پارسال.
غریبانه نه به علت کمی آمدن همکیشان زرتشتی (که دیگر داریم به آن عادت میکنیم ) بلکه به دلیل اینکه بزرگتر های جامعه زرتشتی با علم به اینکه مانتره از هر رقص و ساز و آواز و پایکوبی مهمتر و ارجع تر است با بیرحمی بسیار در مهمترین روز مانتره که میتوانست آدریان را میهمان خیل زیادی از جوانان مانده در کشور بنماید علاقه به کسب مال و بی توجهی به باروری ذهن و روح و جان جوانان زرتشتی و تکیه بر اختلافات نهفته داخلی باعث شد تا همچنان مانتره غریبانه به کار خود پایان بدهد.
امسال بغضی فروخفته نیز در گلوی کسانی که به نظاره داوری های مانتره نشسته بودند نیز کاملا به چشم میخورد...بغضی که به خاطر یادآوری خاطره نبودن از دست رفته ای که جایش نه تنها در بین داوران مانتره بلکه در بین تمامی جمع زرتشتی کاملا احساس میگردد....
شادروان کسرا وفاداری امسال هم در میان داوران مانتره نبود و جای خالی او کاملا احساس میشد.
به قول رامین بامسی (دبیر کانون دانشجویان ) در مصاحبه ای که با اشکان خسرو پور ( خبرنگار امرداد ) که دل پری از نامهربانی بزرگترهائی داشت که همچنان ناهمربانند: به نظر میرسد جانب فرهنگ را گرفتن و پشتیبانی از آن مهمتر باشد تا یک شب را به شادی و پایکوبی گذراندن.