کسرا میگفت...
کسرا
میگفت: اگر بخواهی همه را راضی کنی باید ۱۰ بار بدنیا بیائی و هر بار هزار سال عمر کنی.پس سعی بیهوده نکن.
میگفت: آدمها بیشتر دنبال منفعتی هستند که از رابطه ای که با دیگران دارند نصیبشان میشود .
میگفت: اگر با کودکی برخورد کردی که فقط جثه اش بزرگ است و مغزش کوچک .....اهمیتی به او نده...بگذار در دریای خودش غلت بزند.
میگفت: اگر کسی دشنامت داد سعی نکن پاسخش را بدهی..سعی کن علت دشنامش را بیابی.
میگفت: انسانها برای کمک به همدیگر آفریده شده اند اما اغلب این را نمیدانند.
میگفت: اگر روزی خواستی حقارت و کوچکی کسی را به او بفهمانی...در برابر سخنانش سکوت کن و لبخند بزن...این بهترین راه است.
*****************
من نیز شاگرد کسرایم
و این لبخند برای دوستی کوچک است که گهگاه کوچکیش را فراموش میکند
اگر کسرا بود مطمئنا او این لبخند را میزد
حال که او نیست....این لبخند پیشکش آن دوست کوچک که گهگاه تقلائی میکند .... پیشکشی نا قابل...
لبخندی از نهایت دل 
کسرا میگفت...
کسرا
میگفت: مذهب مهم نیست...میگفت خدا یعنی خود من....خدا یعنی وجود خودمان.
میگفت: آدمی به آدمیت خود زنده است.....اگر آدمیت را از دست دادی...دیگر زنده نیستی.
میگفت: اگر کمک به همنوع را سرلوحه زندگی قرار بدهی همیشه زنده میمانی.
میگفت: اگر روزی بخواهم به کسی یاری برسانم و نتوانم...آن روز....روز پایان حیات من است.
و هیچگاه آن روز برایش نرسید تا اینکه به جبر جانش را ستاندند