به یاد دکتر کسرا وفاداری

درباره من

ابری نیست بادی نیست می نشینم لب حوض، گردش ماهی ها، روشنی، من، گل، آب پاکی خوشه ی زیست. مادرم ریحان می چیند. نان و ریحان و پنیر، آسمان بی ابر، اطلسی هایی تر. رستگاری نزدیک، لای گل های حیاط. نور در کاسه ی مس، چه نوازش ها می ریزد! نردبان از سر دیوار بلند، صبح را روی زمین می آرد. پشت لبخندی پنهان هرچیز،روزنی دارد دیوار زمان، که ازآن، چهره ی من پیداست. چیزهایی هست که نمی دانم.می دانم، سبزه ای را بکنم خواهد مرد. می روم بالا تا اوج. من پر از بال و پرم.راه می بینم در ظلمت، من پر از فانوسم. من پر از نورم و شن و پر از دار و درخت. پرم از راه. از پل، از رود، از موج. پرم از سایه ی برگی در آب، چه درونم تنهاست. ادامه...

آمار : 53929 بازدید Powered by Blogsky

روزهای فراموش شده....یا شاید هم به ظاهر فراموش شده

این روزها یادآوری نبودن کسرا هست.

شاید به قول بعضی ها ننوشتن اینجا از نوشتن در باره نبود کسرا بهتر یاشه.ولی هرچند دیر به دیر اما سعی میکنم تا هر زمان که برسم قلمی رو به یاد اون بزرگوار در اینجا بزنم.

مراسم روز تولدش که به نقل کسانی که حضور داشتند چنان مناسب شان کسرا نبود.....شاید سال دگر....و شاید مراسم سالمرگ اون روانشاد.....

به یاد این روزها.....روحش شاد و آمرزیده باد.

ایدون باد.

اسفندیار شنبه 22 اردیبهشت‌ماه سال 1386 ساعت 11:05 ق.ظ